امتحان فیزیک نخوندم ، شاید براتون جالب باشه

سکانس اول ؛ من یک اولریش بک هستم = 

 دوست داشتن مقوله ی عجیب و پیچیده ای ه ؛ هر کسی اونو یه جور معنی می‌کنه .

حالا از دوست داشتن پیچیده تر ، فاز پسرای هژده نوزده ساله است.

حالا من نه تنها خودم زیاد پسر هژده نوزده ساله دیدم ، به تعداد موهای سرم دوستام دوست پسر تو این سن داشتن و ماجراهای اون و دوست پسرش رو شنیدم ؛

حتی میتونم یه تز اجتماعی در این مورد هم بنویسم و روانه ی بازار کنم

ولی خب نه نمی‌کنم

چون کلاس کارم میاد پایین ؛ موضوعات مهم تری از جمله نقش برجام و مذاکرات پنج به علاوه  ی یک در رابطه ی رییس جمهور فرانسه و همسرش و تاثیر مستقیم ان بر فروش پشم بز در شیکاگو

همون‌طور که میبینید

 من کم شخصیتی نیستم و بیزنس های مهم تری نسبت به نوشتن راجع به این موضوع و حتی نوشتن برای شما کله گردالی ها دارم اما خب احساسات انسان دوستانه ام مانع از این میشه که ننویسم براتون ؛ 

 

 

 

٪٪٪

سکانس دوم ؛ من یک کبری در حال پاک کردن سبزی هستم =

 

یکی از دوستام با آخوند ازدواج کرده ، بیا ببین چه قدر راضی ه؛ جدیدا آخوندا خیلی هم اخلاقاشون خوب شده هم قیافه هاشون ، دیگه چه سری ه خدا می‌دونه

یعنی پسره زرت و زرت به مناسبت های مختلف کادو می‌گیره برای دختره 

 ، و به دختر هژده ساله همچین میگه عیال انگار چهل ساله دارن با هم زندگی می‌کنن

خوشبخت باشد گوگولیا .

 

 

٪٪٪

 

 

می‌فرمایه : 

من خاک کف پای سگ کوی غلامی

کاو خاک کف پای سگ کوی تو باشد ! 

 

[ گریه ی حضار ] 

 

یعنی من اگه ماشین زمان اختراع می‌شد بی درنگ می‌رفتم به عصر سعدی ، قرن هفتم یعنی ، و معشوقش می‌شدم 

حالا سوال اینه که اینا همون قدر که من سعدی رو دوست دارم ، اونم من رو دوست خواهد داشت؟

اوه بله بله قطعا سعدی از خداشم باشه تو که هم جمالی هم کمال دیگه چی می‌خواد ؟ [ صدای جمیع حضار ]

 

سر افطار هم دعا کنید واسه من.