مرا باور کنی یا نه اینه پایان ویرانیم :/

ای مریدکان

 

رب مکان ، فخر زمان ، شیخ الشیوخ پانی

 

در آستانه ی دریافت کارنامه است .

 

همانا که این آخرین سخنان شیخ با شماست ، چرا که پس از آن به واسطه ی نمرات رنگین و درخشان این عالم فنا و زندان غربت را بدرود گفده و عالم ملکوت و عرش الهی را درود می گویم .

 

همه ی شما مریدان را به چالش دعا برای شیخ پانی دعوت می نمایم .

 

از آنجاییکه طی یک سری حرکات ضربتی چـــُــقــُـلی ( چوقولی ؟ چغلی ؟ چوغولی ؟ حالا هرکوفتی :| ) دبیر محترم فیزیک را به دفتر کرده ایم قطع بر یقین فیزیک دوم دبیرستان را خواهیم افتادن .

 

ازیرا که بعد از مرحله ی دوم المپیاد خر درونمان بسیار چموش شده بود و سره کلاس زبان انگلیسی عنان از کف داده بودیم ، دبیر محترم اینجانب به همراه سه تن از المپیادیات دیگر را از کلاس اخراج و به بیرون پرتاب کرد ، یحتمل این را هم افتاده ایم ! ( اولین تجربه ی اخراج از کلاس...خیلی شیرین بود ولی تهش عجیب تلخ ...)

 

فقط مثقالی نگرانیم نکند ابوی بزرگوارمان - که قلبش با باطری کار میکند - دچار تغیرات شدید و پریشان حالی عمیق شده و سلول های تحتانی باطری قلبش در انجام کار قصور کنند :/

 

گاهی وقت ها فکر میکنم درست نیست که آدم همه درس هایش را با نمره ی 19 و 20 پاس کند :|

 

خیلی بی مزه و کپک نما و لوس است :|

 

پس فردا میخواهی به نوه هایت بگویی چه ؟ بگویی همه ی درس هایم را 20 میگرفتم ؟ مادر/ پدربزرگ هم انقدر هویج ؟ -_-

 

فی الجمله

 

حسن ختام این بحث باشد این آهنگ که حال در گوشمان می زمزمد :

 

انگار بی دلیل ، انگار خود به خود / تا عاشقت شدم ، لحنت غریبه شد !

گرمای عشق رفت از جمله سازیات /  یه دفعه خوب شد دیوونه بازیات !